Mijn MDL-arts en chirurg zitten met hun handen in het haar. Ik zit aan het maximum van de zwaarste medicatie en toch krijgen deze specialisten mij niet stabiel. Ze hebben mij aangeraden en second opinion te vragen in een universitair ziekenhuis, anderhalf uur bij mij vandaan. Een zware belasting als je energie beperkt is.
Crohn is natuurlijk niet te genezen en als artsen je 102 mogelijkheden aanbieden, hebben ze er eigenlijk geen één. Hoe makkelijk zou het zijn als men zegt: “We hebben hier een methode die jou stabiel maakt.” Slechts één optie om uit te kiezen. Daarvoor zou ik zelfs naar de VS afreizen. Maar eigenlijk weet men het ook niet goed en ben ik toch een soort “proefkonijn” en richt ik me op de cijfers van de behaalde resultaten, om te bepalen of het enige nut heeft om mijn streekziekenhuis te verlaten.
Wel ben ik bang voor een opname, en het bezoek van een arts met 16 studenten als metgezel.
Het verschil tussen streekziekenhuizen en universitaire ziekenhuizen wordt steeds kleiner. De behandelingen en methodes worden steeds sneller overgenomen. Wel ben ik bang voor een opname, en het bezoek van een arts met 16 studenten als metgezel. Dat ik geen Ankie meer ben, maar patiëntnummer 3243. En nog maar niet te spreken over mijn dierbaren die half Nederland moeten doorrijden om bij mij op visite te komen.
Wat zou het verschil maken? En kan ik ermee leven om mijn MDL-arts na 25 jaar te verlaten en het heil elders te zoeken? Deze gedachte spookt al een paar weken door mijn hoofd. Gelukkig héb ik nog een keuze. Heel anders is het voor iemand die een slecht nieuwsbericht heeft gehad en is uitbehandeld voor een andere vreselijke ziekte. Ik hou de twee opties maar aan en richt mij op het oriënterende gesprek 120 kilometer verderop. Mijn “eigen” arts staat back-up en dat is een geruststellende gedachte…
Ankie Stuijts (44) woont in het Brabantse land, samen met haar viervoeter van 55 kilo. Ze is een echte control freak, wat niet altijd handig is met de ziekte van Crohn. Een ziekte die zij al ruim 25 jaar heeft. Ondanks de ernstige vorm hiervan staat zij altijd positief in het leven. Betrokken en breed georiënteerd en geïnteresseerd in wat er nog meer in de wereld speelt. Dankzij haar creatieve brein, schrijft zij veel, voor diversen bladen, en nu ook voor de CCUVN. Een vereniging waar zij zich al een aantal jaren voor inzet als vrijwilligster. Misschien ken je haar van de besloten Facebookgroep, waar zij een van de beheerders is.