Ik zit bij een vriendin en ze vertelt me hoe ze al jarenlang leidt onder de slechte relatie met haar ouders. De psychische mishandeling en hoe niemand het merkte, omdat het zich binnenshuis afspeelde. Bij bezoek aan het gezin werd altijd ‘mooi weer’ gespeeld.
Ze vertelt mij hoe ze het wegstopte totdat het recent begon te drukken in haar hoofd. Een diepe depressie deed haar beseffen dat er een wereld aan onverwerkt leed zat weggestopt in haar ziel. Ik praat met een andere vriendin over haar kinderwens en de vele ivf-rondes die ze daarvoor heeft moeten doorstaan. Over haar hoop en haar grote verlangen. Ik maak cynische grappen met een buurvrouw die onlangs haar schoonmoeder heeft verloren. Het verdriet wordt er niet minder om, maar humor leert ook relativeren.
Hoe om te gaan met leed. Je kunt er niet omheen, je moet er doorheen en soms, als je het met overgave doet, voelt de last ineens een stukje lichter.
Als ik dit soort verhalen overdenk vraag ik mezelf wel eens af waarom ik altijd in de nabijheid van verdriet lijkt te verkeren. Waarom weet ik niet. Trek ik het aan? Misschien, maar ik zie het als het leven in zijn meest rauwe vorm en ik heb absoluut geen zin om het uit de weg te gaan. We krijgen allemaal onze portie. Afgelopen week zat ik bij mijn chirurg in het ziekenhuis. Ik kan inmiddels spreken van ‘mijn’ chirurg nu operatie nummer veertien op de planning staat. De Crohn krijgen we met de zwaarste medicatie maar niet onder controle en een ingreep is wederom onvermijdelijk. Bij de eerste operaties wist ik af en toe echt niet meer waar ik het zoeken moest. Maar met veel praten en puzzelen met alle stukjes in mijn leven en een heleboel accepteren en rouwen om wat waarschijnlijk nooit zal zijn, merk ik dat het in de loop der jaren allemaal dragelijker is geworden. Mijn chirurg kijkt mij vanachter zijn bureau aan en zegt: ‘Het zal niet zo makkelijk worden deze keer, je zult een lange adem moeten hebben’. Ik antwoord alleen: ‘Ik zal wel moeten’. Ik ben inmiddels sterk genoeg dat ik hier ook wel weer mee kan handelen. Dat is misschien waarom ik mij verdiep in andermans leed: naast het vriendschappelijk aspect van elkaar steunen, wil ik de kunst afkijken. Hoe om te gaan met leed. Je kunt er niet omheen, je moet er doorheen en soms, als je het met overgave doet, voelt de last ineens een stukje lichter.
Ankie Stuijts (44) woont in het Brabantse land, samen met haar viervoeter van 55 kilo. Ze is een echte control freak, wat niet altijd handig is met de ziekte van Crohn. Een ziekte die zij al ruim 25 jaar heeft. Ondanks de ernstige vorm hiervan staat zij altijd positief in het leven. Betrokken en breed georiënteerd en geïnteresseerd in wat er nog meer in de wereld speelt. Dankzij haar creatieve brein, schrijft zij veel, voor diversen bladen, en nu ook voor Crohn & Colitis NL. Een vereniging waar zij zich al een aantal jaren voor inzet als vrijwilligster. Misschien ken je haar van de besloten Facebookgroep, waar zij een van de beheerders is.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.