Ik heb heel wat gesprekken gevoerd met een therapeut, voordat ik dit inzicht kreeg. En toch, elke keer als ik ergens hulp bij nodig heb, val ik voor even terug in mijn oude gewoonte. Alles zelf willen doen, over mijn grenzen gaan en daardoor niet goed voor mezelf zorgen. Alleen, ik herken dit nu wel enigszins op tijd en ga dan over tot hulp vragen.
Een week geleden ben ik lelijk gevallen. Gekneusde enkel en een bont en blauw lichaam. Lopen gaat heel moeizaam, terwijl ik een hond heb die moet worden uitgelaten. Dan kan ik er natuurlijk voor kiezen om zelf strompelend door de woonwijk te lopen. Met als gevolg dat mijn hond haar energie niet goed kwijt kan vanwege een te korte wandeling. En ik met nog meer pijn kom te zitten. Of ik vraag om hulp. Hond blij, ik uiteindelijk ook blij en diegene die mij helpt ook.
Mensen vinden het heel fijn als ze daadwerkelijk iets voor je kunnen betekenen
Want dat is het ook; als mensen in je omgeving hun hulp aanbieden, vinden ze het ook heel fijn als ze daadwerkelijk iets voor je kunnen betekenen. Althans, zo hebben mijn omgeving en ik het ervaren. Ik denk ook altijd hoe het zou zijn als de rollen zijn omgedraaid. Het voelt voor mij ook heel goed als ik iemand kan helpen met iets wat diegene niet lukt.
Het blijft waarschijnlijk altijd een strijd in mijn hoofd. Gelukkig lukt het me steeds beter om hulp te vragen. Niet met vage hints, maar gewoon open en duidelijk. Dat is tenslotte voor iedereen beter.

Lisa (30) heeft sinds 2013 de ziekte van Crohn. Ze woont samen met haar man Rob en hun hond Luna in een dorp in Zuid-Holland. Momenteel is zij volledig afgekeurd en om de dagen door te komen is ze bezig met creatieve hobby’s, fotografeert ze graag en schrijft ze ook blogs op haar eigen website.