Ze maken gretig gebruik van het economische systeem dat hun ouders hebben opgebouwd en profiteren nu van een riant pensioen en overwaarde van hun huis, dat hen is toegeworpen terwijl ze een flinke aanslag doen op allerlei oudedagsvoorzieningen en zorgkosten.
Daarnaast is het begrip ‘dor hout’ (vrij vertaald: brandhout) tegenwoordig regelmatig in het nieuws. Dit zijn oudere mensen uit risicogroepen, die van alles mankeren en binnen afzienbare tijd doodgaan. In de media hoor je regelmatig dat allerlei maatregelen vanwege COVID-19 teveel de vrijheid inperken van gezonde mensen; alleen maar om het leven van dit dorre (brand-)hout een beetje te verlengen. Sommigen stellen zelfs dat het virus een kans is om een heleboel medische kosten te besparen doordat het dorre hout wordt weggesnoeid.
Maar hallo…., ik heb er niet vrijwillig voor gekozen. Sterker nog, regelmatig wens ik dat het anders is
Tja, ik twijfel er niet aan dat er mensen zijn die beide kwalificaties op mij van toepassing vinden. Elke week spuit ik voor ettelijke honderden euro’s aan medicijnen in mijn lijf en loop ik regelmatig bij de dokter vanwege bijkomende klachten. Ook is de batterij van mijn pacemaker bijna leeg, waardoor er binnenkort weer een heel duur nieuw apparaatje geïmplanteerd moet worden. Daarbij komt dat ik vanwege mijn lichamelijke gesteldheid niet meer werk en dus geen belasting meer betaal. Ik kan me dus goed voorstellen dat ik zowel als boomer en als brandhout gezien word, en dus gemist kan worden. Maar hallo…., ik heb er niet vrijwillig voor gekozen. Sterker nog, regelmatig wens ik dat het anders is.
Natuurlijk zet ik het hier een beetje scherp neer maar iets van dat gevoel bekruipt me wel als ik de media volg en deze begrippen weer voorbij komen. Het is ook zo makkelijk om mensen een etiket op te plakken, zeker als je zelf niet tot die groep behoort. Sterker nog, ik heb er zelf ook aan mee gedaan omdat ik het niet als zodanig herkende. Tot ik ontdekte dat dit etiketten plakken, ofwel oordelen over anderen, heel veel energie kost en niets oplevert. Wat een verspilling van datgene dat ik zo hard nodig heb.
Peter Jacobs (59) kreeg in 2018 de diagnose colitis ulcerosa en moest als gevolg hiervan zijn sociale en werkende leven behoorlijk aanpassen. Ondanks alle veranderingen blijft hij positief en haalt hij het maximale uit het leven. Inmiddels heeft hij een nieuwe balans gevonden. Hoe? Dat vertelt hij in zijn eerste blog.