De laatste tijd zijn er allerlei dingen die me bezighouden en mij stil laten staan bij de vraag of ik er wel toe doe. Er is zoveel gaande in mijn omgeving en ik zou zo graag willen helpen, maar door te weinig energie kan ik mijn eigen verwachtingen totaal niet waarmaken. Ik ben ook nu gedwongen tot een time-out, omdat ik de laatste dagen mijn dagritme niet strak genoeg heb gevolgd. Een korte uitleg is op zijn plaats.
We zijn onlangs verhuisd naar een kleiner huis, maar nog niet ‘ingehuisd’. Onze spulletjes staan allemaal in onze nieuwe woning, echter opgestapeld in dozen en kratten. En allerlei meubels moeten nog in elkaar worden gezet. Ik zou zo graag als vanouds enkele dagen willen knallen, zodat er een hoop werk is gedaan. Maar ja, daar heb ik niet genoeg energie voor.
Daarnaast lees ik allerlei verhalen over mensen die vanwege de coronacrisis en de intelligente lockdown, hun weg zoeken in hun werk en met hun gezin. Mijn handen jeuken om vanuit mijn ervaring een bijdrage te leveren om de spanningen die dit teweeg brengt, te helpen verminderen. Maar ja, ook daar heb ik de energie niet voor.
Ook houdt het me bezig hoe ik op het virus zelf zal reageren. Mijn moeder, die heel veel mantelzorg nodig heeft, vertoont namelijk symptomen van corona. Een paar dagen geleden ben ik nog bij haar geweest. Noodgedwongen kan ik nu ook niet mijn aandeel in haar verzorging leveren.
En als ik dan ‘s middags op mijn bed lig te rusten, gaan mijn gedachten naar deze dingen. Er bekruipt me een gevoel van nutteloosheid en van balast voor de mensen in mijn omgeving en de samenleving. Ik wil zo graag ‘normaal zijn’, niemand tot last zijn en mijn bijdrage leveren. Maar wat is dat eigenlijk: normaal zijn? Ben ik dan niet bezig om aan de verwachtingen van anderen te voldoen? Ik ben dan het spoor kwijt waarlangs ik de colitis ulcerosa een plek in mijn leven heb kunnen geven. Mij helpt het enorm om dan te stoppen met denken over alles wat nog kan of moet gebeuren en blij te zijn met wat er nu is. Ik kijk dan naar wat ik vandaag wel van mijn to-do lijstje heb afgestreept en bedenk dat er morgen weer een dag is.
Peter Jacobs (59) kreeg twee jaar geleden de diagnose colitis ulcerosa en moest als gevolg hiervan zijn sociale en werkende leven behoorlijk aanpassen. Ondanks alle veranderingen blijft hij positief en haalt hij het maximale uit het leven. Inmiddels heeft hij een nieuwe balans gevonden. Hoe? Dat vertelt hij in zijn eerste blog.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.