Nens – Rollen omgedraaid

Al bijna 6 jaar bestond mijn leven uit ziekenhuisopnames. Op mijn 17e kreeg ik een stoma vanwege mijn Crohn. Ik vond het vreselijk; ik werd depressief en zette mij af door zo snel mogelijk mijn ouderlijk huis te verlaten. Als ik mij tussen ‘gezonde’ leeftijdsgenoten zou begeven en zou doen wat zij ook deden, dan viel het misschien allemaal nog wel mee. Natuurlijk werkte dat niet zo. Het besluit van het UWV om mij 100% af te keuren was het ultieme dieptepunt.

Na een paar donkere maanden kwam mijn vechtlust terug. Na alles wat ik tot die tijd al had doorstaan, liet ik het UWV niet ook nog eens mijn dromen van me afnemen. Het werd de vonk die ik nodig had om keihard terug te slaan. Ik vocht mijn besluit aan, won en heb me vanaf dat moment volop op mijn carrière gestort.

Zoeken naar wat wel kan

Het was zeker niet makkelijk, maar het verlangen naar een ‘gewoon’ leven was groot. Ik wilde niet afhankelijk zijn van een uitkering, maar zoeken naar wat wel kan en kansen creëren. Dat is gelukt, ruim 20 jaar was ik werkzaam in de media, maakte toen de overstap naar de overheid, om al snel daarna korte tijd als eventplanner te werken. Tot ik het voorstel kreeg om bij een ICT bedrijf op gesprek te gaan. Niet echt mijn ding; ik ben totaal niet technisch en heb er ook geen feeling mee. Het gesprek nam een verassende wending.

Ik zei letterlijk tegen de heren aan tafel: “Ik heb Crohn nooit als een belemmering in mijn leven gezien dus waarom zou het dat voor jullie zijn?”

Het bedrijf (G2Speech) is markleider in spraakherkenning: digitaal dicteren en workflow management en wordt voornamelijk in de gezondheidszorg gebruikt. Het werd een verrassend leuk gesprek. Ze zochten een Customer Succes Manager, een kleurrijk persoon met communicatieve vaardigheden. Technische kennis was niet zo belangrijk, daar waren andere mensen voor. Omdat het geen zin heeft om je tijdens zo’n gesprek beter voor te doen dan je bent, was ik heel open over wat ik kon en over mijn Crohn. Namelijk, één maal in de zes weken een halve dag verlof voor mijn infliximab-infuus en de kans dat ik misschien net iets meer last heb van een griepje of virus. Ik zei letterlijk tegen de heren aan tafel: “Ik heb Crohn nooit als een belemmering in mijn leven gezien dus waarom zou het dat voor jullie zijn?” Nog geen drie weken later werd ik opgenomen met een flinke buikgriep. Zonder dikke darm en een krappe drie meter dunne darm, liep ik helemaal leeg. Ik voelde me rot, dit wil je niet in je eerste weken bij een nieuwe werkgever. Maar goed, het hoort er nu eenmaal bij.

Roeping

Ik maakte in het ziekenhuis kennis met een voor mij nieuwe MDL-arts. Hij vroeg wat ik voor werk ik deed en ik vroeg hem “hoeveel tijd bent u kwijt met patiënt-verslagen maken? Zijn antwoord: 60%. Daar schrok ik van, 60% tijd die de arts niet aan zijn patiënten kan besteden. Op dat moment voelde ik mijn roeping. Ik werkte nu bij een bedrijf dat artsen in staat stelt om middels spraakherkenning verslagen direct om te zetten naar tekst, zodat de arts enorm veel tijd kan besparen.

Dokter kan weer dokteren

Het voelt zo goed dat ik na al die jaren dokteren nu zelf iets kan betekenen, doordat deze software de werkdruk van een arts enorm kan verlagen én het kosten en tijd bespaart. Ik, die altijd dacht dat ICT saai was en niets voor mij was, is enthousiast geworden door het verschil dat dit product kan maken. Maar ik geniet ook van de passie en drive van mijn collega’s en programmeurs, die luisteren naar artsen en die werken aan oplossingen om de dokter weer te laten dokteren. Het is stiekem nu ook mijn nieuwe drive geworden en na twee jaar heb ik inmiddels veel artsen gesproken en getraind in hoe ze het maximale uit onze spraaksoftware kunnen halen. Deze baan geeft mij enorm veel voldoening, omdat ik uit eigen ervaring weet hoe belangrijk de persoonlijke klik met je arts is en dat je als ‘patiënt’ wil dat er tijd is voor jou. Tijd om je verhaal te kunnen doen en je gehoord te voelen. Tijd is wat wij deze artsen geven.

Nens Kok is 47 jaar en heeft al 30 jaar de ziekte van Crohn.