Ervaringsverhaal
Blog Jerry – Ziek zijn was de weg naar beterschap
Acceptatie komt in fases. Waar ik dacht slim te zijn en mijn ziekte wel even snel te accepteren, bleek dit in de praktijk een stuk lastiger.
Op de momenten dat mijn colitis ulcerosa weer meer opspeelde, kon ik anderen heel goed overtuigen dat het wel goed met me ging. Dat wilde ik namelijk zelf ook maar al te graag geloven. Ik wilde niet (weer) ziek zijn, in moeten leveren op mijn manier van leven of rekening moeten houden met de keuzes die ik maakte. Ik voelde dan bijvoorbeeld elke dag meer pijn, maar maakte mezelf wijs dat het tussen mijn oren zat.
Een paar jaar terug resulteerde dit ontkenningsgedrag in een ziekenhuisopname. Ik dacht er op tijd bij te zijn, maar deze terugval had mij toch sneller te pakken dan ik had verwacht. De prednisonkuur sloeg niet snel genoeg aan en ze wilden me overzetten op een infuus. Het zou maar voor een paar dagen zijn; het werd anderhalve week! Wat viel dat tegen. Ik kon me eigenlijk alleen maar af en toe omdraaien in bed en moest bijkomen van een slokje water drinken.
Op een gegeven moment kwam de MDL-arts aan mijn bed en gaf me een (terechte) preek. Ik slikte namelijk een deel van mijn medicatie niet. Dit begreep hij totaal niet. Hij vroeg me: “Je wilt toch niet nog een keer zó ziek worden en weer in het ziekenhuis belanden?” “Joh”, dacht ik alleen maar.
Ik had het blijkbaar nodig om de bodem te raken, zodat ik voelde dat ik mijn gedrag echt moest veranderen.
Het gebeurt mij vaker dat ik adviezen van anderen niet opvolg. Hoe goed bedoeld ook. Het maakt ook niet uit of ze van een professional komen. Het maakt de opstandige puber in mij los. Zou het te maken hebben met het acceptatieproces van mijn ziekte? Who knows! In ieder geval bekroop dat eigenwijze gevoel mij weer bij het advies van deze MDL-arts. Maar hoe zeer ik die recalcitrantie weer voelde; ik wilde nooit meer zó ziek zijn. Ik had het blijkbaar nodig om de bodem te raken, zodat ik voelde dat ik mijn gedrag echt moest veranderen.
Het leren accepteren van mijn ziekte gaat niet over die opstandigheid. Het gaat dieper. Het is durven-ziek-zijn. Het toelaten van het feit dat het simpelweg níet goed met je gaat. En dat dit ook niet als een griepje overwaait. Pas wanneer je die gedachte omarmt, sla je een weg in richting verbetering.
Acceptatie komt in fases. Bij mij is er blijkbaar een ‘rock bottom’ nodig geweest om dit in te zien. Ik ben zelfs blij met deze ervaring. Hierdoor heb ik nu meer intrinsieke motivatie dan ooit om nooit meer zó ziek te worden. Daarnaast ben ik gezegend dat het (tot nu toe) is gebleven bij dit ziekenhuisbezoek en slechts enkele terugvallen. Tegenwoordig hoef ik namelijk nauwelijks nog rekening te houden met mijn ziekte. Voor mijn gevoel dan!
Over Jerry:
Jerry Putters (30) kreeg in 2013 colitis ulcerosa. Desondanks is hij een levenslustige, jongvolwassen dertiger en altijd bezig om zich te blijven ontwikkelen. Die ontwikkeling en behoefte om verandering op te zoeken is soms in strijd met de behoefte van zijn lichaam, dat structuur en vaste kaders nodig heeft. Hierdoor is Jerry altijd bezig met het vinden van de juiste balans tussen leven en rust. De komende maanden neemt Jerry je mee in die zoektocht.
Wil jij je verhaal kwijt?
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.