Terugkijkend heb ik de laatste jaren een behoorlijke wake-up call gehad in mijn leven. Gelukkig voel ik me nog steeds goed, beter dan ik me in jaren heb gevoeld. Dankzij mijn multidisciplinair revalidatietraject ben ik al bijna twee maanden pijnvrij (zonder gebruik van pijnstillers), heb ik bijna weer net zo veel energie als voor mijn ziektes, en is mijn ontlasting ook beter dan het in jaren is geweest. Daar ben ik heel blij mee.
Maar ben ik dan helemaal genezen en kan ik weer honderd uur per week er tegenaan, zoals vanouds? Het antwoord is heel eenvoudig: ik moet er niet aan denken!
In de afgelopen weken hebben voormalige opdrachtgevers me een paar keer benaderd. Of ik ze wil helpen met problemen in hun organisatie. Daar moest ik even over nadenken. Het was heel bijzonder wat er toen met me gebeurde. Ik verloor energie en alles ging weer moeizamer. Wat vreemd. Toen moest ik opeens denken aan iets wat me twee jaar geleden overkwam. Ik had me bij Stichting Vluchtelingenwerk aangemeld om als vrijwilliger vluchtelingen te helpen met het vinden van werk. Ik wilde dat toen heel graag vanwege een behoefte aan zingeving in mijn leven. Echter, ik had nog maar net de eerste kennismakingsgesprekken gehad, toen ik een flinke opvlamming van mijn colitis kreeg. Zo erg, dat ik alles weer moest cancelen.
Al na een paar weken van de opleiding kreeg ik zo’n heftige darmontsteking dat ik moest stoppen.
Ook moest ik aan een ander moment denken. Ik wilde een opleiding tot psychotherapeut volgen, omdat ik minder stressvol werk wilde hebben. Al na een paar weken van de opleiding kreeg ik zo’n heftige darmontsteking dat ik moest stoppen.
Alles werd me opeens duidelijk. Het antwoord op het verzoek van de voormalige opdrachtgevers was heel simpel. Toch had ik nog een paar dagen nodig om ook echt af te zeggen.
Kan ik dan helemaal niets meer betekenen in het arbeidsproces of in de samenleving? Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen, maar voorlopig moet ik heel specifiek zijn in mijn keuzes. Ik vind het heerlijk om met mijn handen bezig te zijn en dingen te maken, als het maar niet direct af moet zijn. Ook vind ik het heerlijk om met mensen in gesprek te gaan als er geen druk of verwachting is om iets te bereiken. De kern van dit alles is dat ik niet meer tegen stress kan. In het revalidatietraject heb ik eindelijk mijn eigen gebruiksaanwijzing ontdekt om snel opbouwende druk of stress in mezelf waar te nemen en dat weer snel te neutraliseren.
Peter Jacobs (60) kreeg in 2018 de diagnose colitis ulcerosa en moest als gevolg hiervan zijn sociale en werkende leven behoorlijk aanpassen. Ondanks alle veranderingen blijft hij positief en haalt hij het maximale uit het leven. Inmiddels heeft hij een nieuwe balans gevonden. Hoe? Dat vertelt hij in zijn eerste blog.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.