Els – Ik geef mijn ziekte niet te veel aandacht

Mijn tweede zwangerschap was heel zwaar. Ik had opeens last van extreme bloedarmoede en kreeg ijzerinfusen, de eerste voortekenen dat er iets aan de hand was. Ook na de bevalling bleef ik maar moe. Toen onze jongste negen maanden oud was, liep het uit de hand. Ik had opeens veel diarree en viel kilo’s af. Mijn huisarts vermoedde Crohn, en had gelijk. Wat de ziekte inhield, ik had geen idee. Ik kreeg medicijnen en het advies geen bruinbrood te eten en verder alleen eten dat ik kon verdragen. We hadden een jong gezin en gingen gewoon door. Twee jaar later tijdens de zwangerschap van ons derde kind ging het bijna mis. Ik verloor heel veel bloed en moest veel rusten. De opvlammingen volgden elkaar in rap tempo op. Gelukkig kreeg mijn man verlof om voor mij en de kinderen te zorgen. Ondanks alles klaagde ik nooit.

Helaas bleef mijn Crohn onrustig en ben ik vanaf 1985 vijf keer geopereerd en kwam ik vanaf 1988 in de WAO.
Ik blijf ontstekingsgevoelig. Naast last van mijn darmen, heb ik ook oog- en gebitsproblemen, en pijnlijke handen en voeten. Verder moet ik altijd rekening houden met mijn darmen. Ik let altijd op waar een toilet is. Soms neem ik uit voorzorg imodium. Als ik te weinig beweeg, raken mijn darmen verstopt. Daarom ga ik twee keer per week naar de sportschool. Mijn Crohn weerhoudt me er niet van om een druk sociaal leven te hebben. Ik ga er graag op uit, en geniet van mijn vrijwilligerswerk en mijn hobby’s schilderen, fotograferen, lezen en bridgen. Het is belangrijk om leuke dingen te blijven doen en je ziekte niet teveel aandacht te geven. Zielig doen en jezelf in de put praten, daar heb je alleen jezelf mee.