Hans – Wanneer komt de man met de hamer?

Waarom overkomt mij dit en wat staat me nog te wachten? Dat was mijn eerste reactie toen ik 17 jaar geleden de diagnose Crohn kreeg. Hoewel er al jaren iets sluimerde, was het nooit erg genoeg om bij mijn huisarts aan de bel te trekken. Uiteindelijk waren de signalen zoals bloed bij mijn ontlasting, vermoeidheid en regelmatig terugkerende buikpijn de reden om in te stemmen met een darmonderzoek.
Ik was in het begin vooral boos, want ik wilde helemaal niet ziek zijn. Hoe zou het gaan met mijn resterende werkzame leven? En hoe ging ik oud worden met deze chronische ziekte? Zou het een levensfase met gebreken worden? Gelukkig is het meegevallen. Tot aan mijn pensioen heb ik mij nauwelijks ziek hoeven te melden. En ook nu ben ik nog heel actief. Mijn vrouw en ik fietsen elke zondagmorgen zo’n 40 à 45 kilometer, op gewone fietsen. We hebben een druk sociaal leven, ik doe vrijwilligerswerk, ik klus graag en we passen op de kleinkinderen. Wel heb ik mijn levensstijl aangepast. Ik ben gestopt met roken en ik drink nauwelijks alcohol. Ook ga ik elke avond vroeg naar bed, want ik heb vanwege mijn ziekte last van vermoeidheid en heb mijn slaap echt nodig.

Mijn Crohn is er ook als ik iets zwaars optil. Dat voel ik meteen in mijn buik, dan verkrampt de ontsteking, die er nog altijd zit. Daarom laat ik het tillen graag aan anderen over. Ook omdat ik soms last heb van pijnlijke gewrichten.
Als ik aan mijn toekomst denk dan benauwt het mij soms toch wel. Wanneer komt de man met de hamer. Want ondanks de kleine ongemakken die ik nu ervaar, vraag ik me toch af wanneer ik aan de beurt ben. Gelukkig kan mijn vrouw relativeren: het gaat nu toch goed, zegt ze dan. Dat heb ik nodig en het helpt, want ik voel me soms een beetje alleen met mijn ziekte. Hopelijk blijft het gaan zoals nu, en hebben we nog lang geen elektrische fietsen nodig.