Stel je voor: Het is zomervakantie. Je loopt samen met je vriend door een Frans stadje, lekker in de zon. Er lijkt niks aan de hand. Tot het er opeens is: buikpijn. Paniek. Ligt het aan het eten van net? Word ik ziek? Is het te warm? Voor ik het weet, zit mijn ademhaling hoog en mijn hart gaat tekeer.
Gelukkig was mijn vriend er om me te helpen. Maar op datzelfde moment voelde ik me ook schuldig: ik voel me een last voor hem en dat is het laatste wat ik wil. Dat wil ik voor niemand zijn. Toch voel ik me vaak bezwaard. Bezwaard als ik mijn bord niet leeg krijg of als iemand speciaal voor mij alcoholvrije drank in huis haalt, omdat ik de enige ben die niet drinkt. Bezwaard als ik paniek krijg en mijn vriend mij eruit helpt, terwijl hij daardoor zijn eigen plezier even opzij zet.
Natuurlijk bedoelt hij het lief. Er zijn mensen die me met liefde willen helpen als dat nodig is en die me altijd steunen, dat weet ik ook. Maar juist omdat ik dat zo waardeer, zou ik het liefste geen hulp nodig hebben. Het geeft een dubbel gevoel. Ik ben dankbaar voor de mensen om me heen, maar tegelijkertijd bang om ze tot last te zijn. En ze hierdoor misschien wel te verliezen…
Door die angst trek ik me soms terug. Als het even niet gaat, laat ik dat niet altijd merken. Dan sluit ik me af. Op dat moment voelt dat als de beste optie – niemand tot last, geen vragen, geen uitleg. Maar juist door die afstand die ik neem, voel ik me eenzamer. Ik blijf achter met mijn buikpijn. Alleen in mijn paniek. Terwijl het voor mij heel groot voelt, is het voor de buitenwereld vaak onzichtbaar. De rest feest door, de rest eet door. Maar ik sta even stil.
En toch… als ik terugdenk aan dat zonnige straatje in Frankrijk, besef ik dat ik daar niet alleen liep. Mijn vriend liep naast mij, letterlijk en figuurlijk. Misschien mag ik me vaker vasthouden aan dat beeld: ik hoef dit niet alleen te dragen. Er zijn mensen die met me meelopen, ook als ik even stilsta.
Eva (19) heeft van kleins af aan al last van buikpijn. Ze kreeg in 2022, haar eindexamenjaar, de diagnose ziekte van Crohn. Dat was best pittig. Gelukkig is ze geslaagd en studeert ze nu aan Avans Hogeschool in Den Bosch. Ze heeft moeite met het accepteren van haar ziekte. Ondanks dat probeert ze er het beste van te maken. Ze krijgt veel steun van vrienden, familie en door het dansen. Ze danst al haar hele leven. Als ze danst, kan ze even haar ziekte vergeten.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.