Ik word zo blij van de body positivity bewegingen die de laatste jaren meer plaats innemen in onze samenleving. Op social media kanalen zie ik tegenwoordig allerlei vrouwen (en mannen) die zich laten zien precies zoals ze zijn. Dun, dik, groot, klein, met sproeten, littekens, striae en ga zo maar door.
Zaken die voorheen afgedaan werden als “niet mooi” en niet paste in het modebeeld. Vrouwen zoals Miljuschka Witzenhausen vind ik tof, omdat zij zich niet schaamt voor haar lichaam en geniet van het leven.
Minder blij word ik van het feit dat bij velen mensen deze body positivity nog niet is doorgedrongen in hun eigen leven. Ik vind het moeilijk dat mijn vriendinnen worstelen met hun gewicht en uiterlijk. Echt verdrietig word ik wanneer mijn eigen dochter van 5 jaar oud tegen mij zegt: “Mama, mijn vriendinnetje heeft een hele dunne buik en zegt dat dat zo hoort. Mijn buik is niet zo dun, kijk maar”. Terwijl ze haar shirt optilt en buikje uitzet. Ik kan wel janken als ze dat zegt. Ik word hier boos van en ben dan ook vastbesloten om mijn kinderen body positive op te voeden.
Tegenwoordig weet ik bij het slikken van de eerste prednison-pil dat ik ga aankomen. Ik trek de grotere maat broeken alvast uit de kast en accepteer het.
De afgelopen maanden ben ik door Prednison gebruik 13 kg aangekomen. Vroeger vond ik heel erg wanneer ik aankwam door de medicijnen. Ik stond als een gek te trainen in de sportschool terwijl ik bijna sterretjes zag. Ik wilde per se NIET aankomen. Nu weet ik dat het onbegonnen werk is. Tijdens een prednison-kuur eet en beweeg ik precies hetzelfde als voorheen en alsnog kom ik kilo’s aan.
Tegenwoordig weet ik bij het slikken van de eerste prednison-pil dat ik ga aankomen. Ik trek de grotere maat broeken alvast uit de kast en accepteer het. Toch vind ik het aankomen nog steeds niet fijn hoor. Ik zit fysiek niet lekker in mijn vel en mijn knieën en enkels doen zeer. Maar ondanks dat probeer ik mijn extra gewicht tegenwoordig met trots te dragen. En dat maakt me een stuk gelukkiger!
Naar het strand ga ik gewoon in bikini en ik zeg tegen mijn dochters dat ik (oprecht!) trots ben op mijn stevige billen. Ik wil graag dat ze zien dat ik mijzelf niet schaam. Mijn man verdient overigens echt een prijs, omdat hij iedere dag zegt dat hij mij prachtig vindt, ongeacht hoeveel ik weeg of welke kledingmaat ik heb. “Je bent mooi, precies zoals je bent”. Met deze gedachte hoop ik onze dochters ook de wereld in te sturen.
Mariëlle (35) kreeg in 2005 de diagnose colitis ulcerosa. De afgelopen 5 jaar is zij nauwelijks in remissie geweest. Samen met haar man Arno heeft ze twee dochters Leah (5) en Femme (3). In haar blogs neemt zij jullie mee in haar leven met de ziekte en de daarbij behorende uitdagingen. Binnen de kaders van de colitis is Mariëlle vastberaden er altijd het beste van te maken.
Volg Mariëlle ook via Instagram: @leven.met.colitis.ulcerosa
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.