Ik heb me in een impulsieve bui opgegeven, terwijl ik al jaren niet heb gesport. Als ik een trap oploop, ben ik al buiten adem, dus dat belooft wat!
Onze eerste bijeenkomst was eind november 2022. Na een korte kennismaking gingen we ‘even trainen’. Dat ‘even trainen’ was al een flinke uitdaging. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt: ik had nog een lange weg te gaan.
Gelukkig gaan we niet rennend de Grossglockner op
Om te beginnen moest ik gaan shoppen, want ik had geen hardloopschoenen of een fatsoenlijke sportbroek. Alleen hardlopen is niet leuk; gelukkig wilde mijn buurvrouw me vergezellen. Echter, snel na ons eerste hardlooprondje kreeg ik last van een oude blessure. Mijn linkerknie werd dik en pijnlijk. Terwijl ik me juist enthousiast had aangemeld voor de looptraining van Crohn & Colitis NL. De pijn bleef, ik moest de looptraining helaas afzeggen. Gelukkig gaan we niet rennend de Grossglockner op. Mijn buurvrouw kwam met een alternatief: bootcamp! Het klonk nogal heftig, maar ik moet natuurlijk wel wat gaan doen.
Op naar de eerste bootcamp, op een zondagmorgen in december. We gingen met tien deelnemers de uiterwaarden in, met bokshandschoenen en kussens om stoten op te vangen. De eerste 5 minuten gingen prima. Beetje squats gedaan, nog meer squats en toen begon ik het toch wel te voelen. We waren pas 6 minuten bezig! Dat boksen zo intens kan zijn. Trots dat we waren, na afloop van de training.
Intussen heb ik al 7 keer gebootcampt. Ik moet me er elke keer heen slepen. Na afloop ben ik supertrots. Wel heb ik al 7 keer spierpijn gehad. Ook op plekken waarvan ik niet wist dat er spieren zitten. De lessen zijn afwisselend en lekker buiten. We doen krachttraining en cardio. Voor mij de perfecte combi.
Conclusie: Ik werk aan mijn uithoudingsvermogen en mijn spieren worden wakker geschud. En belangrijker: ik heb iets gevonden wat voor mij werkt. Uiteindelijk draait het daar om. Dus ik ga niet rennend de Grossglockner op, maar ik doe er alles aan om wel de top te halen!