Afgelopen week ben ik weer bij de psycholoog geweest. Ik vind het moeilijk om te praten over mijn ziekte en wat het met me doet. Want het is niet niks hoor, een ziekte hebben die niet weggaat en waar je dagelijks last van hebt. In een dipje zitten is dus zeker niet gek, maar bij mij kwam die dip pas toen de ziekte wat meer onder controle was. Is dat raar?
Het voelde als aanstellen. Want het ging toch beter? Maar mentaal voelde dat helemaal niet zo. Ik zat niet lekker in mijn vel, ik voelde me verdrietig en ik zag het nut niet meer om elke dag mijn bed uit te komen. ‘Waarom zou ik, als dit mijn leven is?’, dacht ik. Ik vond het steeds moeilijker worden open te zijn over mijn gevoelens, dus hield ik ze maar voor mezelf. Misschien niet het slimste om te doen, maar anderen vertrouwen met mijn kwetsbaarheid zag ik niet zitten.
Fysiek ging het gelukkig beter, maar mentaal ging het bergafwaarts.
Sinds het krijgen van de diagnose zat ik al niet lekker in mijn vel, maar pas toen de ziekte wat meer onder controle was, kwam ik echt in een dip terecht. Ik dacht dat dat raar was, maar nee. Helemaal niet. Ik heb een jaar lang gevochten om fysiek te herstellen; prednison slikken, vaak bloedprikken, vele ziekenhuisbezoeken, noem maar op. Fysiek ging het gelukkig beter, maar mentaal ging het bergafwaarts. Doordat ik een jaar lang zo gefocust ben geweest op mijn fysieke gezondheid, heb ik mezelf te weinig rust en tijd gegeven om het allemaal mentaal te verwerken. Dat voelde ik wel op een gegeven moment. Want ook al gaat het fysiek goed, de ziekte blijft. Ik heb nog steeds de ziekte van Crohn en het besef daalde dat dit voor altijd zo zal zijn. Dit maakt mij soms bang en onzeker. Het is alsof Crohn tegen mij zegt: ‘Ik ben er en daar heb je mee te dealen.’
Dat leren dealen met Crohn is een proces van ups en downs, van moeilijke momenten en kleine overwinningen. Mijn late dip is dus helemaal niet vreemd. Wel zwaar, maar de gedachte dat ik hier sterker uit zal komen, houdt me op de been en zorgt ervoor dat ik toch elke dag uit mijn bed kom. Ik ben er nog niet, maar ik ga er zeker komen. Stapje voor stapje.
Eva (18) heeft van kleins af aan al last van buikpijn. Ze kreeg in 2022, haar eindexamenjaar, de diagnose ziekte van Crohn. Dat was best pittig. Gelukkig is ze geslaagd en studeert ze nu aan Avans Hogeschool in Den Bosch. Ze heeft moeite met het accepteren van haar ziekte. Ondanks dat probeert ze er het beste van te maken. Ze krijgt veel steun van vrienden, familie en door het dansen. Ze danst al haar hele leven. Als ze danst, kan ze even haar ziekte vergeten.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.