Ik stop het weg. Mijn verdriet, pijn en frustratie, ik stop het allemaal weg. Ik praat er niet over en ik laat het niet zien. Want wat schiet ik er mee op? Het voelt alleen maar vervelend. Wegstoppen lijkt misschien voor even een goede oplossing, maar alles wat ik wegstop, kropt zich op. Het is misschien beter om stil te staan bij mijn gevoelens, maar wat nou als ik die gevoelens helemaal niet wil voelen?
Het is al vaak tegen mij gezegd: mijn gevoelens horen bij mijn diagnose. ‘Het is normaal dat je je zo voelt Eva, niks geks aan.’ Dit geeft enigszins een beetje geruststelling, maar dit wil niet zeggen dat ik me opeens beter voel. Ik voel me nog steeds rot. Want waarom ik? Waarom moet mij dit overkomen? Ik wil een normaal leven hebben. Zonder Crohn. Die gevoelens mogen er dan wel bij horen, maar hoe moet ik ermee omgaan?
Nou, gewoon niet. Ik ging niet met die gevoelens om. Ik stopte ze weg. Ze mochten er niet zijn en ik wilde ze niet voelen. Ik zocht zo veel mogelijk afleiding om zo mijn gevoelens te onderdrukken. Ik gaf ze geen ruimte. Maar soms werd het me toch te veel. Dan kon ik mijn gevoelens niet meer onderdrukken. Ze overvielen mij. Alle gevoelens die opgekropt waren, kwamen even los. Op zo’n moment kon ik niks anders dan huilen. En dat deed ik ook, ik had er geen controle meer over. Ik zorgde er wel voor dat niemand mij zo zag. Zo kwetsbaar. Deze kwetsbare momenten kwamen steeds vaker voor en ik bleef er veel langer in hangen. Ik kon mezelf niet meer oppeppen: ‘Kom op nou Eef. Zet je er overheen.’ Maar eigenlijk is dat niet zo gek. Want gevoelens die toch aanwezig zijn, kun je niet blijven negeren.
Bij de psycholoog kan ik woorden geven aan mijn gevoelens
Gelukkig ga ik naar een psycholoog. Ik ga daar naartoe met een doel: uithuilen. Door samen met haar in gesprek te gaan, kan ik woorden geven aan mijn gevoelens. Ik kan mezelf horen praten. Ik hoor mijn eigen gevoelens en gedachten. Ze maken mij verdrietig. Toch is het wel fijn om ze even te laten gaan. Het lucht op. Niet meer wegstoppen en opkroppen, maar even alles eruit gooien en los laten. Dus laat mij maar even. Laat mij maar even huilen.
Eva (18) heeft van kleins af aan al last van buikpijn. Ze kreeg in 2022, haar eindexamenjaar, de diagnose ziekte van Crohn. Dat was best pittig. Gelukkig is ze geslaagd en studeert ze nu aan Avans Hogeschool in Den Bosch. Ze heeft moeite met het accepteren van haar ziekte. Ondanks dat probeert ze er het beste van te maken. Ze krijgt veel steun van vrienden, familie en door het dansen. Ze danst al haar hele leven. Als ze danst, kan ze even haar ziekte vergeten.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.