De eerste zwangerschap (2015) begon in remissie en ik was er van overtuigd dat dit zo zou blijven. Een beetje naïef realiseer ik me nu. Met 32 weken speelde de colitis op met enorme buikpijn en veel bloedverlies. Met allerlei medicatie werd mijn colitis zo rustig mogelijk gehouden, maar duidelijk was wel dat ik een scopie nodig had. De baby is in week 38 gehaald, omdat het voor mij te zwaar werd.
Zoals gepland, kreeg ik een week na de bevalling een scopie. Ik had een heftig ontstoken darm, tot bovenin de dikke darm. De prednison werd meteen opgestart. Na zes weken ging het nog steeds niet goed en belandde ik op de spoedeisende hulp, met naast mij mijn dochter in de Maxi-Cosi. In die periode, moest ik per dag zo’n twintig keer naar de wc rennen. Ik kreeg prednison per infuus en voor het eerst infliximab. Gelukkig sloeg het aan en voelde ik me al snel een stuk beter. We waren net op tijd, een operatie was niet nodig.
Echter, ik was al zwanger, kwam ik op de ochtend van de afspraak bij de preconceptiepoli achter!
Bij de tweede zwangerschap (2017) wilde ik eerst mijn zwangerschapswens bespreken, tijdens een bezoek aan de preconceptiepoli. Echter, ik was al zwanger, kwam ik op de ochtend van de afspraak achter! Terwijl je beter een halfjaar stabiel kunt zijn voordat je zwanger wordt. Dat was even schrikken, maar natuurlijk een welkome verrassing.
Na tien weken kreeg ik helaas weer een opvlamming en moest ik naast alle medicatie weer aan de prednison. Er werd besloten de infliximab te blijven gebruiken gedurende de hele zwangerschap. Ik maakte me enorme zorgen om mijn kindje. Bij elke kramp of beetje bloedverlies belde ik mijn arts. Gelukkig bleken mijn zorgen onterecht, want het kindje deed het goed. De begeleiding van mijn MDL-artsen was fantastisch.
En nu is de buit binnen! Zo voelt het echt. Het gaat goed met mijn meisjes. Ze hebben gelukkig geen last gehad van mijn medicatie. Terugkijkend realiseer ik me dat het medisch heel zwaar is geweest. Maar ik zou het gehele traject zo weer doorlopen. Mijn twee dochters zijn mijn rijkdom!
Mariëlle (35) kreeg in 2005 de diagnose colitis ulcerosa. De afgelopen 5 jaar is zij nauwelijks in remissie geweest. Samen met haar man Arno heeft ze twee dochters Leah (5) en Femme (3). In haar blogs neemt zij jullie mee in haar leven met de ziekte en de daarbij behorende uitdagingen. Binnen de kaders van de colitis is Mariëlle vastberaden er altijd het beste van te maken.
Volg Mariëlle ook via Instagram: @leven.met.colitis.ulcerosa