Inmiddels lig ik al 3 dagen in het ziekenhuis. De opvlamming is niet meer onder controle te krijgen. De scopie laat een ernstig ontstoken dikke darm zien. Ik hang aan een prednison-infuus en krijg iedere dag een hand vol pillen voorgeschoteld als ontbijt. Tot op heden doet het nog weinig.
Het ziekenhuis waar ik lig is luxe, iedere patiënt heeft een eigen kamer, met eigen sanitair. Toch lijkt dat soms mooier dan het is.
Terwijl ik in mijn ziekenhuisbedje lig hoor ik ineens het toilet borrelen. Een paar minuten later weer. Ik sta op en sleep mijn infuuspaal mee naar de badkamer. Het water staat in de toiletpot tot aan de rand. Dit is niet goed denk ik. Ik sleur mijn infuuspaal mee naar de gang en vertel de verpleegkundige wat er aan de hand is. “Ja, gebeurt wel vaker bij deze kamers”, is het antwoord. “Ik ga bellen, maar het is nu 16.00 uur, dus de technische dienst gaat echt pas morgen komen denk ik”, zegt ze. “Het hele ziekenhuis ligt vol, dus verhuizen naar een andere kamer kan ook niet.”
Ik lig hier in het ziekenhuis omdat ik 20 keer per dag naar het toilet moet rennen, een beetje begrip voor de situatie zou ik wel fijn vinden.
Ik voel me zo onbegrepen. Ik lig hier in het ziekenhuis omdat ik 20 keer per dag naar het toilet moet rennen, een beetje begrip voor de situatie zou ik wel fijn vinden. De betreffende verpleegkunde lijkt niet echt onder de indruk en zegt dat ze wel een po-stoel gaat halen. Een uur later zit ik nog steeds te wachten en inmiddels kan ik alleen maar huilen.
Ik snap dat niet iedere verpleegkundige precies weet met welke medische indicatie de patiënten zijn opgenomen, en ik snap dat ze enorm druk zijn. En ernstigere medische zaken hebben altijd voorrang. Maar dit is niet fijn en mijn buik doet inmiddels erg zeer.
Ik besluit dat het nodig is om mijn situatie duidelijker te maken. Met tranen over mijn wangen sta ik weer samen met mijn infuuspaal op de gang. Er is inmiddels wisseling van de wacht geweest bij de verpleegkundigen. De nieuwe verpleegkundige begrijpt me meteen. “Ik ga het nu regelen, desnoods ga ik zelf met een ontstopper aan de gang”, zegt ze.
Binnen 10 minuten was de technische dienst er en was het probleem snel opgelost. Wat ben ik deze doortastende dame ontzettend dankbaar!
Mariëlle (36) kreeg in 2005 de diagnose colitis ulcerosa. De afgelopen jaren is zij nauwelijks in remissie geweest. Samen met haar man Arno heeft ze twee dochters Leah (6) en Femme (4). In haar blogs neemt zij jullie mee in haar leven met de ziekte en de daarbij behorende uitdagingen. Binnen de kaders van de colitis is Mariëlle vastberaden er altijd het beste van te maken.
Volg Mariëlle ook via Instagram: @leven.met.colitis.ulcerosa
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.