Blog Roel – Tussen wal en schip

Mijn plan was uiteraard om gauw beter te worden en gewoon weer te gaan werken. Nu, bijna 4 jaar later, gaat het nog steeds slecht en hebben verschillende familieleden en dierbare vrienden mij ervan overtuigd dat het beter zou zijn om mij te laten afkeuren. Deels of helemaal, tijdelijk dan wel permanent.

De gedachte afgekeurd te worden vond ik eerst nog moeilijk. Het klinkt toch een beetje alsof je afgeschreven wordt als mens, niet? Ik heb er lang over gedaan om de stap te zetten, maar uiteindelijk heb ik de gemeente om hulp gevraagd. Helaas werd ook dit een teleurstelling. Omdat je vanuit de bijstand niet de WW of WIA in kan, noch afgekeurd kan worden – dat kan wettelijk alleen als je vanuit een werkzame situatie ziek bent geworden – zit ik nu definitief vast aan de bijstand. Nu zou je denken ‘dat is tenminste nog iets’…

Ja, maar ondanks heel voorzichtig leven kom ik toch regelmatig tekort, waardoor ik geld bij familie moet lenen. Voor medische kosten die niet worden vergoed, alimentatie en overige kosten voor mijn kind in het buitenland, reiskosten, maar ook onverwachte problemen zoals het kapot gaan van mijn laptop, gsm, fiets enzovoort.

Daarnaast kleven er aan de bijstand ook enkele sociaal beperkende regels en die doen mij misschien nog wel het meeste pijn:

1. Je moet wonen en grotendeels aanwezig zijn in de plaats waar je je uitkering krijgt. Mijn vriendin heeft echter een woning in een andere gemeente. Ik kan dus wel op bezoek/latten, maar niet langdurig bij haar verblijven.
2. Samenwonen mag wel, maar omdat mijn vriendin werkt (waar ze uiteraard haar hypotheek van moet betalen), zal mijn uitkering zodanig worden gekort dat ik daardoor een financiële last voor haar ben en dat wil ik niet. Trouwen zou om diezelfde reden ook niet kunnen. Die ontdekking was voor ons beiden een bittere pil.

Ik hoop nog steeds dat ik opknap. Maar er is ook een kans dat ik de rest van mijn leven blijf rommelen met mijn gezondheid. Dan val ik tussen wal en schip, met alle gevolgen van dien.

Roelant kreeg in 1998 bij een ziekenhuisopname de diagnose colitis ulcerosa. Zijn ziekte zorgde ervoor dat hij in 2000 met zijn studie aan het Conservatorium moest stoppen. In de daarop volgende 13 jaar kwam hij dankzij medicijnen in remissie. Helaas kwam in 2014 zijn colitis ulcerosa in alle hevigheid terug. Dit zorgde ervoor dat zijn leven voor een tweede keer helemaal op z’n kop stond. Einde carrière, einde relatie, een terugkeer naar Nederland (voor betere zorg en zorgverzekering) na 20 jaar buitenland. Wat volgde is een jarenlange zoektocht naar een oplossing … Toch blijft Roelant positief, het glas is nog steeds half vol. Roelant heeft een eigen website.