Wij komen uit een gezin dat altijd een paar weken tijdens de zomervakantie op de camping doorbracht. We vertrokken geregeld midden in de nacht, waarbij Esmée enige hyperactiviteit meebracht in het midden van de achterbank en Daphne vooral sliep tot aan de eindbestemming. Zo gingen we naar Frankrijk, Tsjechië, Denemarken of Duitsland.
Pas op latere leeftijd, toen we zelfstandig op vakantie gingen, ontdekten wij de warme, tropische vakantiebestemmingen met het vliegtuig. Dat vonden we spannend, want eerder reisden we gewoon hyperactief of slapend in de auto en kwam alles goed. Die eerste vakanties waren we op onszelf en onze reisgenoten aangewezen. Op het verliezen van vliegtickets en vergeten waar de leenauto geparkeerd stond na, waren er geen grote uitdagingen.
Tot die eerste vakantie na de diagnose, dat vonden we allebei een dingetje. Hoeveel klachten zouden we hebben? Kunnen we tegen het andere voedingspatroon? Hoe gaat het in het vliegtuig of tijdens de lange autorit? Hoe zit het daar met openbare toiletten? Heb ik voldoende en de juiste medicatie mee? Hoe gaat het met mijn energie tijdens deze vakantie? Mag mijn medicatie wel mee het vliegtuig in? Er kwamen ineens héél véél dingen bij, die we moesten regelen en waarover we ons zorgen maakten.
Hoewel we geen globetrotters zijn geworden, durven we steeds vaker ons fijne thuisland te verlaten voor een avontuur buiten de landsgrenzen
Inmiddels hebben we daar onze weg in gevonden. Hoewel we geen globetrotters zijn geworden, durven we steeds vaker ons fijne thuisland te verlaten voor een avontuur buiten de landsgrenzen. Soms geeft dat nieuwe uitdagingen, zoals omkleden in een vliegtuig, terugrennen naar het hotel omdat we gewoonweg geen wc dichtbij weten, of een groot deel van de dag op bed liggen omdat we onze grens overschreden hebben. Daar zijn we in gegroeid en groeien we met iedere vakantie een beetje verder in.
De risico’s die we namen maakten we in het begin klein: last-minute boeken zodat we zeker wisten dat we ons goed voelde. Een luxe campingplaats met eigen toilet. Een autovakantie in plaats van vliegen. Een huisje op het Nederlandse strand, zodat de wc altijd in de buurt was. Inmiddels durven we steeds meer, zo gaat Daphne dit jaar naar een nieuw land en genoot Esmée onlangs van een stedentrip met het vliegtuig.
IBD gaat altijd met je mee, ook op vakantie. Chronisch ziek ben je 365 dagen per jaar en daar krijg je geen break van. Wij houden nu bij het boeken van een vakantie zeker rekening met onze ziekte, maar hebben geleerd dat je ook aan nieuwe dingen kunt wennen met IBD. Alles op zijn tijd, rustig aan, zoals het hoort op vakantie. Onze ouders zien het vast niet zitten om weer met drie kinderen op de achterbank te vertrekken, maar wij verlangen stiekem wel eens terug naar de zorgeloze vakanties van toen!
Daphne (32) en Esmée (26) zijn zusjes die beide colitis ulcerosa hebben. Ze wonen allebei met hun partner in het oosten van Nederland. Daphne is moeder van Seppe en door haar ziekte genoodzaakt te stoppen met werken, waardoor ze nu naast de zorg voor haar gezin nieuwe zingeving en hobby’s zoekt. Haar ziekte is moeilijk onder controle te krijgen. Esmée volgt een studie Nederlands docent en loopt stage op een middelbare school. Haar ziekte draagt ze al een aantal jaar en deze is redelijk onder controle, maar nooit helemaal afwezig.
Samen richtten de zusjes de Instagram Shitzusjes op waar ze verhalen en ervaringen delen over hun ziekte, die overeenkomsten heeft, maar ook zeker verschillen kent. Ze komen uit een gezin waar IBD veel voorkomt, maar waar ook véél humor en gezelligheid is. Hun ziekte bekijken ze daardoor ook graag met humor en optimisme.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.