Afgelopen april gingen wij met onze moeder naar een yogaretraite. Helemaal zen kwamen wij terug met het voornemen vanaf nu zorgvuldig om te gaan met onze rust en eigen tijd en écht trager te gaan leven. Maar toen kwam de maand juni.
De finish van het schooljaar is in zicht, de vakantie staat al aan de deur te rammelen en… Ik. Moet. Nog. Zo. Veel. Ik ga voor het eerst vliegen sinds mijn diagnose en dat brengt spanning met zich mee. Nog even de MDL-arts om een verklaring vragen, nog even langs de apotheek voor mijn medicatieoverzicht, nog even de vliegmaatschappij bellen of alles in orde is. Maar al die dingen die eventjes moeten, vormen inmiddels een to do list waar ik van schrik.
Ik merk het aan mijn lijf, ik ben gejaagder, mijn ademhaling is onrustig en oppervlakkig en ik heb de hele dag dat onheilspellende gevoel dat ik iets belangrijks vergeet. Het is een vorm van stress die ik het hele jaar door kan vermijden; tijdens het yoga-weekend had ik me voorgenomen dat ik mij er niet meer in zou laten meeslepen.
Als klap op de vuurpijl zegt mijn lijf stop. De kamer draait als ik ‘s nachts wakker word. ’s Ochtends nog steeds. Duizelig loop ik naar de badkamer en plof neer op de wc. Dit wordt hem niet vandaag. Ik verzet mijn afspraken van die dag. Iets wat ik normaal prima kan hebben, maar deze keer baal ik van mijn lijf, die niet meewerkt. Want ik MOET nog van alles doen.
Tijdens mijn eerste 10 minuten rust besef ik opeens: ik wil te veel
Als ik een paar dagen later bij mijn psycholoog zit, trekt zij een la vol goede tips open: stel de tijd centraal in plaats van de taak. Doe 20 minuten iets en rust dan 10 minuten uit. Blader door een tijdschrift, staar uit het raam. Thuis begin ik daar vol goede moed aan. Tijdens mijn eerste 10 minuten rust besef ik opeens: ik wil te veel. Ik roep het heel vaak tegen vrienden die een druk leven hebben: ‘Het gevoel van druk zijn, is een gebrek aan lef om keuzes te maken’. Misschien moet ik eens naar mezelf luisteren. Ik start mijn dagen weer met yoga, zeg niet-noodzakelijke afspraken af en pak waar mogelijk een middagdutje. Op vakantie gaan, moet ook leuk blijven.
Ondertussen staar ik soms naar buiten en kijk ik uit naar het vliegtuig, want als ik dáár in zit, zijn deze weken voorbij. Dan heb ik het gered. Twee heerlijke weken zon, zee, strand en niets. Gelukkig ben ik geen lerares, zoals mijn zusje Esmée. Want dan heb je nóg meer dingen om te regelen en schiet zelfs deze blog schrijven erbij in.
Daphne (32, rechts) en Esmée (26) zijn zusjes die beide colitis ulcerosa hebben. Ze wonen allebei met hun partner in het oosten van Nederland. Daphne is moeder van Seppe en door haar ziekte genoodzaakt te stoppen met werken, waardoor ze nu naast de zorg voor haar gezin nieuwe zingeving en hobby’s zoekt. Haar ziekte is moeilijk onder controle te krijgen. Esmée volgt een studie Nederlands docent en loopt stage op een middelbare school. Haar ziekte draagt ze al een aantal jaar en deze is redelijk onder controle, maar nooit helemaal afwezig.
Samen richtten de zusjes de Instagram Shitzusjes op waar ze verhalen en ervaringen delen over hun ziekte, die overeenkomsten heeft, maar ook zeker verschillen kent. Ze komen uit een gezin waar IBD veel voorkomt, maar waar ook véél humor en gezelligheid is. Hun ziekte bekijken ze daardoor ook graag met humor en optimisme.
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.