Een nieuw jaar. Een nieuw begin. Mijn allereerste blog dit jaar draag ik op aan mijn opa. Helaas is hij vlak voor kerst overleden. Mijn opa was mijn rots in de branding, altijd kon ik bij hem terecht. Een chronische ziekte heb je alleen, maar draag je met familie en vrienden.
En dat deed mijn opa. Hij was er voor me toen ik op mijn zwaarste moment zat in mijn ziekteproces. Iedere dag kwam hij even langs om te vragen hoe het ging en of ik nog wat nodig had.
Als je zelf de lach niet kan vinden, is het fijn als er iemand is die deze kan terugbrengen
Meer is er vaak niet nodig. Een luisterend oor, een knuffel, soms een grapje om de zware lading weg te nemen. Als je zelf de lach niet kan vinden, is het fijn als er iemand is die deze kan terugbrengen. Want ziek zijn is al zwaar genoeg.
Mijn opa was de laatste jaren ook ziek. Zijn geest wilde nog van alles, maar zijn lichaam kon niet meer. Het frustreerde hem; dan belde hij me op en vroeg om hulp. Vaak was even langsgaan voldoende en een praatje maken, en een paar geruststellende woorden.
Die frustratie herken ik. Ik wil ook zo vaak iets doen, maar mijn lichaam wil niet altijd meewerken. Het kan niet meer zo presteren als het vroeger deed. En ook ik heb vaak huilend mijn ouders om hulp gevraagd. Hoe fijn is het dan dat er iemand voor je is.
Voor komend jaar hoop ik oprecht dat iedereen iemand heeft die een lach op zijn of haar gezicht kan brengen wanneer de ziekte je tot tranen dwingt. Een chronische ziekte hebben is ontzettend zwaar, maar uit ervaring weet ik dat hoe donker het ook lijkt, er komen altijd weer lichtpuntjes aan. En wees niet bang om hulp te vragen, er is altijd wel iemand die je dit wil geven.
Valerie (30) kreeg in 2017 de diagnose ziekte van Crohn. Daarnaast heeft ze ingewikkelde perianale fistels. In 2018 kreeg ze vanwege de fistels een colostoma. Valerie probeert het leven zo positief mogelijk te benaderen, ook al valt haar dit soms zwaar. Momenteel is ze volledig afgekeurd en om de dagen door te komen houdt ze zich bezig met lezen, puzzelen, een goede serie kijken en wandelen met haar hond Pip. In haar blogs geeft ze een inkijk in haar dagelijks leven en hoopt ze herkenning en erkenning te bieden voor wie daarnaar op zoek is.