Alleen haar moeder ziet het aan Esther als ze buikpijn heeft. ‘Mijn gezicht is dan vertrokken van de pijn, en ik loop moeilijker, een beetje gebogen. Andere mensen zien het niet. Dat is prima, want als ze me vragen wat er is als ik buikpijn heb, kunnen ze een snauw verwachten.’ Want buikpijn betekent bij Esther ook een kort lontje. Pas echt erg wordt het als haar ziekte opvlamt. ‘Als de steken in mijn buik langer aanhouden, dan weet ik dat ik moet opletten. Dat is namelijk een eerste teken dat het de verkeerde kant op gaat. Zo’n opvlamming is heel heftig. Dan moet ik heel vaak poepen op een dag en durf ik de deur eigenlijk niet uit. En ik verlies bloed bij het poepen, waardoor ik bloedarmoede krijg. Ook val ik enorm af, omdat ik dan niet goed kan eten, zo ziek voel ik me.’
Stress
Naast alcohol is stress bij Esther een trigger voor buikpijn. De student Medische Hulpverlening wil na het afronden van haar studie op de Spoedeisende Hulp gaan werken, en de stress juist opzoeken. ‘Dat is een ander soort stress’, legt ze uit. ‘Voor mij is stress de scriptie die ik nu aan het schrijven ben. Of het regelen van allerlei zaken aan het einde van mijn stage. Dan merk ik de volgende dag meteen weer aan mijn buik dat ik stress heb.’
Prijs betalen
Als Esther thuis buikpijn krijgt, gaat ze het liefst meteen op bed liggen, in de foetushouding. Maar buiten de deur kan dat niet. ‘Dan probeer ik de pijn zoveel mogelijk te negeren. Wel zoek ik af en toe een plek waar niemand is, om even op adem te komen, zodat ik daarna weer kan doorgaan. En doen alsof er niets aan de hand is met me.’