En vanwege die ziekte kan ik niet die jonge, energieke vader zijn voor mijn twee kinderen van vijf en anderhalf, terwijl ik dat wel zo graag zou willen zijn. Een van de eerste dingen die mijn zoontje zei waren: ‘Papa ziek, papa pil, papa slapen’. Daar hoort een kind van anderhalf toch niet mee op te groeien? Hij zag ook hoe ik vanwege vermoeidheid vaak overdag op bed lag. Die vermoeidheid accepteren, blijft heel lastig. Ik heb nog steeds momenten dat ik zo moe ben, dat ik moeite heb om de dag door te komen. Dan ben ik sneller overprikkeld en word ik sneller boos om kleine dingen.
Het is heftig om me te realiseren dat ik vanwege mijn ziekte nooit meer terug kan naar mijn oude leven. Ik ben in 2019 afgekeurd en heb daarvoor drie jaar lang een depressie gehad vanwege mijn ziekte. Ik heb tijden gekend dat ik niet meer wilde leven, maar ik wilde ook niet dood. Deze zwarte bladzijde hoop ik nooit meer mee te maken. Aan werk denken, blijft heel moeilijk, want de ziekte blijft onvoorspelbaar. Stress is destijds een bepalende factor geweest bij het ontstaan van mijn ziekte. Die stress blijft als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.
Het is wetenschappelijk bewezen dat een depressie in de darmen ontstaat, in plaats van in het brein. Daarom geloof ik erin dat darmen wellicht nog intelligenter zijn dan je brein. Geen wonder dat veel mensen met IBD met angst- en spanningsklachten of depressies kampen. Maar ik weet inmiddels dat je dit ook nooit voor 100% kunt uitsluiten. Nu probeer ik zoveel mogelijk in het hier en nu te leven, zodat het piekeren over mijn toekomst niet weer de overhand kan nemen. Voor mij staat IBD niet langer meer voor de ziekte op zich, maar ook voor ‘Ik Ben Dapper’. Daarom kies er ervoor om mijn verhaal openbaar te maken.