Op maandag 31 januari was het eindelijk zover. De operatie, waarbij mijn blindedarm zou worden verwijderd, kon doorgaan. Alle seinen stonden op groen. Niemand in ons gezin had corona, dus mocht ik naar het ziekenhuis komen.
Het was best spannend geweest aangezien we jonge, schoolgaande kinderen hebben. We konden ze moeilijk thuishouden van school, dus dat risico hadden we genomen. En wonder boven wonder, niemand kreeg corona.
Dus vertrokken we vol goede moed naar het Flevoziekenhuis in Almere. Wel een eindje rijden, aangezien wij uit omgeving Rotterdam komen. De COSTA-studie loopt alleen in het Amsterdam UMC en in het Flevoziekenhuis. Daar zijn ook de operaties. ‘Geen probleem, ik kom er naartoe. Als ik maar kan meedoen met de studie’, had ik tegen de arts gezegd toen ze vroeg of ik dat een probleem vond.
Ik trok mijn operatiejasje aan en nam een rustgevend pilletje. Ik voelde me toen nog opperbest.
De kids sliepen bij opa en oma, dus daar hoefden we ons niet druk om te maken. Mijn man en ik zaten om 07.00 uur in de auto. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis verliep alles soepel. Ik werd opgenomen op de dagbehandeling, trok mijn operatiejasje aan en nam een rustgevend pilletje. Ik voelde me toen nog opperbest, zoals je op de foto ziet. Om 10.30 gaf ik mijn man een kus. Hij zwaaide me uit bij de OK-deuren.
Eenmaal aangekomen op de OK werd ik aan allerlei toeters en bellen aangesloten. Er hing een voor mij onbekende chirurg boven mijn hoofd, die vertelde dat zij de operatie zou uitvoeren, aangezien mijn eigen chirurg thuis zat met corona! Deze chirurg is ook aangesloten bij de COSTA-studie dus ik had meteen alle vertrouwen in haar. En bovendien vond ik het allang best, de operatie ging in ieder geval door!
Op de uitslaapkamer deed mijn buik goed zeer. Ik was nog goed van de wereld en mijn man heeft hard kunnen lachen om de onzin die ik uitkraamde. Terwijl ik zelf dacht dat ik enorm goed bij was. Rond 18.00 uur mocht ik naar huis. De nacht thuis was niet fijn en pijnlijk, ik kon niet op mijn zij liggen en moeilijk draaien. Ook de dag erna kon ik nog niet veel doen vanwege de pijn. Ik heb op de bank gelegen en kon kleine stukjes in huis lopen.
De tweede dag na de operatie was de pijn al veel minder en kon ik al wat meer door het huis scharrelen. En zo ging het iedere dag een stukje beter. Na een week waren de wonden aan de buitenkant dicht en de narcose en morfine uit mijn lijf. De volgende fase diende zich aan: werken aan herstel. Daarover meer in mijn volgende blog.
Mariëlle (36) kreeg in 2005 de diagnose colitis ulcerosa. De afgelopen jaren is zij nauwelijks in remissie geweest. Samen met haar man Arno heeft ze twee dochters Leah (6) en Femme (4). In haar blogs neemt zij jullie mee in haar leven met de ziekte en de daarbij behorende uitdagingen. Binnen de kaders van de colitis is Mariëlle vastberaden er altijd het beste van te maken.
Volg Mariëlle ook via Instagram: @leven.met.colitis.ulcerosa
Je ervaring of verhaal delen met andere mensen met Crohn of colitis? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Ook is er een besloten Facebookgroep voor ouders van kinderen met Crohn of colitis. En er is een besloten Facebookgroep voor mensen met shortbowel/darmfalen. Nog geen lid? Meld je hieronder aan via de juiste link.
Liever je ervaring delen met een ervaringsdeskundige van Crohn & Colitis NL? Bel of mail ons.